یک برنامه کامپیوتری، مجموعه ای از دستورالعمل ها برای کامپیوتر است.
این دستورالعمل ها دقیقاً به رایانه می گویند که چه کاری انجام دهد و رایانه همیشه از این دستورالعمل ها پیروی می کند.
درست مانند مردم، رایانهها فقط در صورتی میتوانند دستورالعملها را دنبال کنند که به زبانی مشخص شده باشد که آنها میتوانند آن را بفهمند. به این زبان ها، زبان های برنامه نویسی می گویند.
زبان های برنامه نویسی بسیار زیادی وجود دارد که کامپیوتر می تواند آنها را بفهمد و Small Basic یکی است.
تصور کنید مکالمه ای بین شما و دوستتان اتفاق می افتد. شما و دوستانتان از کلمات و جملات قابل فهمی برای انتقال اطلاعات به یکدیگر استفاده می کنید.
به طور مشابه، زبان های برنامه نویسی شامل مجموعه ای از کلمات هستند که می توانند در جملاتی سازماندهی شوند که اطلاعات را به کامپیوتر منتقل می کنند.
برنامهها اساساً مجموعهای از جملات هستند (گاهی فقط چند و گاهی هزاران جمله) که با هم برای برنامهنویس و کامپیوتر به طور یکسان معنادار می باشند.
زبان های برنامه نویسی زیادی وجود دارد که کامپیوتر می تواند آنها را بفهمد. جاوا، C++، پایتون، VB و غیره همگی زبان های کامپیوتری مدرن قدرتمندی هستند که برای توسعه برنامه های نرم افزاری ساده تا پیچیده استفاده می شوند.
برنامه های اسمال بیسیک
یک برنامه معمولی Small Basic از مجموعه ای از دستورات برنامه تشکیل شده است. هر خط از برنامه بیانگر یک دستور و هر دستور یک دستورالعمل برای کامپیوتر است.
وقتی از کامپیوتر می خواهیم یک برنامه Small Basic را اجرا کند، برنامه را می گیرد و اولین دستور را می خواند. آن چیزی که می خواهیم بگوییم را می فهمد و سپس دستورات ما را اجرا می کند.
پس از اجرای دستور اول ما، به برنامه برمی گردد و خط دوم را می خواند و اجرا می کند. این کار تا پایان اجرای برنامه ادامه پیدا می کند.
بازگشت به اولین برنامه که نوشتیم
TextWindow.WriteLine(“Hello World”)
این یک برنامه بسیار ساده است که از یک دستور تشکیل شده است. این دستور به کامپیوتر می گوید که یک خط متن که محتوای آن Hello World است را در پنجره متن بنویسد.
این به معنای واقعی کلمه در ذهن کامپیوتر به این شکل ترجمه می شود: Write Hello World. شاید قبلاً متوجه شده باشید که عبارت می تواند به نوبه خود به بخش های کوچکتر تقسیم شود، درست مانند جملات که می توانند به کلمات تقسیم شوند.
در این عبارت ما ۳ بخش متمایز داریم:
الف) TextWindow ب) WriteLine ج) “Hello World” نقطه، پرانتز و نقل قول ها همه علائم نگارشی هستند که باید در موقعیت های مناسب در عبارت قرار بگیرند تا کامپیوتر، عبارت ما را درک کند.
پنجره سیاهی را که هنگام اجرای اولین برنامه، خروجی برنامه در آن ظاهر شد را TextWindow می نامند. البته گاهی به آن Console هم می گویند. TextWindow جایی است که خروجی برنامه در آنجا نمایش داده می شود.
TextWindow یک شی نامیده می شود. تعداد زیادی از این اشیاء برای استفاده در برنامه هایمان وجود دارد.
ما می توانیم از چندین عملیات مختلف (مانند WriteLine) روی این اشیا استفاده کنیم. ما قبلاً از عملیات WriteLine در برنامه خود استفاده کرده ایم.
همانطور که در این برنامه ملاحظه کردید کلمات Hello World به عنوان ورودی عملیات WriteLine و در ادامه آن داخل علامت نقل قول (” “) قرار می گیرد. این متن به عنوان ورودی به برنامه ارسال می شود.
علائم نگارشی مانند نقل قول، فاصله و پرانتز در ساختار دستورات برنامه نویسی بسیار مهم هستند.
این علائم به عنوان یک ورودی برای برنامه نامیده می شوند.
بر اساس موقعیت و تعداد ، برخی از عملیات به یک یا چند مورد از این علائم برای ورودی ها نیاز دارند در حالی که در برخی دیگر از آنها استفاده نمی شود.
نوشتن دومین برنامه
اکنون که مفاهیم اولین برنامه را یاد گرفتید، بیایید جلوتر برویم و با افزودن چند رنگ آن را زیباتر کنیم.
“TextWindow.ForegroundColor = “Yellow
TextWindow.WriteLine(“Hello World”)
شکل ۱-۲
هنگامی که برنامه فوق را اجرا می کنید، متوجه خواهید شد که همان عبارت Hello World را در داخل TextWindow چاپ می کند، اما این بار آن را به جای رنگ خاکستری که قبلا انجام می داد، به رنگ زرد چاپ می کند.
شکل ۲-۲
به دستور جدیدی که به برنامه اصلی خود اضافه کردیم توجه کنید. از یک کلمه جدید به نام ForegroundColor استفاده می کند که ما مقدار “Yellow” را (برای رنگ زرد) به آن اختصاص دادیم.
تفاوت ForegroundColor و عملیات WriteLine در این است که ForegroundColor هیچ ورودی نمیگیرد، پس نیازی هم به پرانتز ندارد.
در ادامه لیستی از مقادیر معتبر برای ویژگی ForegroundColor آمده است. “Yellow” را با یکی از اینها جایگزین کنید و نتایج را ببینید.
(نقل قول ها را فراموش نکنید، آنها علائم نگارشی لازم هستند.)