نتایج بیشتر...
نپتون
نپتون هشتمین و دورترین سیارۀ شناخته شده از خورشید و چهارمین سیارۀ بزرگ در منظومۀ شمسی می باشد.
نپتون پر چگالی ترین سیاره درمیان غول های گازی است، اما با این حال از اورانوس کوچک تر می باشد.
نپتون بیشتر از هیدروژن، هلیوم و اندکی از مواد دیگر همانند آمونیاک مایع و متان تشکیل شده است ، به همین دلیل نپتون همانند اورانوس به عنوان غول گازی شناخته می شود.
در حالی که اورانوس دارای جو مه آلود و معمولی است ، نپتون دارای جوی صاف است، تا جایی که به آسانی قابل مشاهده می باشد و به آن ظاهر مشخص تری می دهد.
همانند اورانوس، نپتون در اتمسفرش دارای متان می باشد که رنگ آبی رنگی به آن می دهد، هرچند که نپتون نسبت به اورانوس تیره تر به نظر می رسد و دانشمندان هنوز دربارۀ علت آن به نتیجه نرسیده اند.
هنگامی که ویجر ۲ در سال ۱۹۸۰ به نپتون فرستاده شد، در آن یک لکۀ بزرگ تیره همانند لکۀ سرخ مشتری وجود داشت.
اما در سال ۱۹۹۴ آن لکه کاملا ناپدید شد.
نپتون دارای قوی ترین بادها در تمام سیارات منظومۀ شمسی می باشد که با سرعت ۱۳۰۰ مایل یا ۲۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در حرکت اند.
نپتون همچنین یکی از سردترین سیارات منظومۀ شمسی با دمای ۳۶۰ درجه ی فارنهایت یا ۲۱۸ درجۀ سلسیوس زیر صفر می باشد.
نپتون اولین سیاره ای بود که به روش محاسبات ریاضی به جای مشاهده کشف شد زیرا آن قدر دور بود که با چشم غیر مسلح دیده نمی شد.
در اوایل سال ۱۸۲۱ ستاره شناسان متوجه شدند که چرخش اورانوس به حالتی اتفاق می افتد که دلیل آن می تواند وجود جاذبۀ یک سیارۀ دیگر باشد که آن را به سمت خود می کشد.
در سال ۱۸۴۳ جان کچ آدام محاسباتی انجام داد تا محل چرخش این سیارۀ رمز آلود را کشف کند، اما به نتیجه ای نرسید.
سه سال بعد در سال ۱۸۴۶ ریاضی شناس فرانسوی اوربانا واریر محاسباتی انجام داد و ستاره شناس آلمانی جوانا گاتفرید گلی را متقاعد کرد که به دنبال سیارۀ کشف نشده که او مختصاتش را پیدا کرده است، بگردد.
در ۲۳ سپتامبر ۱۸۴۶ سیارۀ جدید کشف شده به خاطر خدای رومی، خدای دریا، به این نام یعنی نپتون گذاشته شد.
احتمالا به دلیل رنگ آبی اش، این نام از میان نام اساطیر رومی برایش انتخاب شد که با نام دیگر سیارات هم تطابق داشته باشد.
نپتون تقریبا ۲.۸ میلیون مایل یا ۴.۵ بیلیون کیلومتر از خورشید فاصله دارد.
به خاطر دوربودن نپتون از خورشید، مدت زمان بسیار زیادی یعنی تقریبا ۱۶۵ سال طول می کشد تا یک دور کامل به دور خورشید بگردد.
از زمان کشف شدنش در سال ۱۸۴۶ ، نپتون یک دور حرکت به دور خورشید را تا سال ۲۰۱۱ کامل نکرده بود و چرخش بعدی خود را تا سال ۲۱۷۶ که چهارصدمین سالگرد ایالات متحدۀ آمریکا می شود، کامل نخواهد کرد.
یک چیز جالب دیگری که درباره ی مدار حرکتی نپتون وجود دارد، قطع کردن مدار حرکتی پلوتو می باشد.
از آنجایی که حرکت پلوتو به دور خورشید بسیار نامنظم است به مدت ۲۰ سال از ۲۴۸ سال را از مدار حرکتی نپتون عبور می کند.
بین سال های ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۹ پلوتو از نپتون به خورشید نزدیک تر بود، پدیدۀ نادری که تا بیش از ۲۰۰ سال دیگر اتفاق نخواهد افتاد.
نپتون سیستمی از شش حلقۀ شناخته شده دارد، هرچند که بسیار کم نور هستند و تا سال ۱۹۶۸ کشف نشدند.
حلقه های نپتون غیر عادی می باشند به طوری که صاف نیستند و حتی شبیه به حلقه های سیارات دیگر به نظر نمی رسند، بلکه به شکل توده هایی از سنگ و یخ پراکنده شده اند.
۱۴ قمر وجود دارد که به دور نپتون می چرخد.
فقط بزرگ ترین آن ها تریتون به اندازۀ کافی بزرگ است که گرد شود و بقیه شکل خاصی ندارند.
فقط یک کاوشگر به نام وییجر ۲ به نپتون فرستاده شده است که در سال ۱۹۸۹ از سیاره عبور کرد.
نپتون آخرین هدف برای کاوشگر وییجر بود که با فاصلۀ بسیار نزدیک از کنار آن عبور کرد.
وییجر ۲ پنج تا از قمر های نپتون و چهار تا از حلقه های آن را کشف کرد.
همچنین از لکۀ سیاه هم عکس برداری کرد و همچنین قبل از این که به راهش که به خارج از منظومۀ شمسی ختم می شد، ادامه دهد، جزئیات دقیقی از بزرگ ترین قمر آن، تریتان به دست آورد.
نپتون رمز آلود و دور افتاده، هنوز هم چیزهای بسیاری برای کشف شدن در آینده به وسیلۀ دانشمندان دارد.
